Nieuwsgierig kijken twaalf jonge dokters me aan; een groep eerstejaars huisartsen in opleiding tussen de 26 en 30 jaar. Ze volgen ze de training Persoon & Beroep, met veel tijd en aandacht voor zelfreflectie, zodat ze meer zicht krijgen op zichzelf als persoon en als huisarts in wording. ‘Een cadeautje’ vindt de een. ‘Maar even zien wat het brengt’ meent een ander. Want hoewel ze elkaar al een half jaar kennen, vinden sommigen het toch best spannend om in eigen ziel te (laten) kijken.

Een deel van de nieuwsgierige blikken is gericht op de krukken waarmee ik binnen ben gekomen. Ik ben net voor deze training geopereerd aan m’n heup, waardoor ik er zelf een uitdaging bij heb: per dag een goede balans vinden tussen wat mijn werk en mijn revaliderende lijf van me vragen. Hoe toepasselijk in deze setting. Gelukkig zijn mijn medetrainers geroutineerd en zorgzaam, dat geeft steun en vertrouwen.

Intussen zie ik hoe de aiossen de smaak te pakken krijgen van het stellen van verdiepende vragen over ieders drijfveren en ambities: ‘Waarom heb jij  gekozen voor de Huisartsenopleiding?’ En: ‘Wat voor huisarts wil jij straks zijn, in wat voor praktijk zou je het liefst werken?’ Maar ook: ‘Welke verwachtingen heb jij van het leven naast je werk? Trouwen…een gezin…vestigen in een klein dorp…als waarnemer of HIDHA werken…voor Artsen zonder Grenzen…veel reizen?’ Het is mooi om te zien hoe de aiossen op deze manier beter in contact komen met zichzelf en met elkaar. En gaandeweg ontdekken dat reflectie en begeleidingsvaardigheden belangrijke basistools zijn voor een arts.

Twaalf stappen

Ook ‘mindful dokteren’ is een onderdeel van het programma, een kennismaking met het gericht trainen van je aandacht. Mijn collega, een door de wol geverfde huisarts deelt een mooi voorbeeld uit z’n eigen praktijk. Op een dag waarin zijn spreekuur enorm uitliep, ontdekte hij dat hij tussen de consulten door steeds gehaaster naar de wachtkamer rende om zijn volgende patiënt op te halen. Toen hij zich dit realiseerde, vroeg hij zich af wat hij hier eigenlijk mee won. In tijd? Slechts luttele seconden. Het bezorgde hem vooral een hoop onrust in zichzelf; niet zo’n prettige start van een volgend consult. ‘Vanaf toen ben ik mijn pas gaan vertragen. Ik ontdekte dat het precies twaalf stappen is van mijn bureau naar de wachtkamer. Door die stappen voortaan bewust, met aandacht te zetten, lukt het me nu om de ene patiënt letterlijk achter me te laten en de volgende met een open blik tegemoet te treden’. Dat valt nog niet mee, merken de toekomstige huisartsen als ze zich met volle aandacht proberen te concentreren op twaalf stappen.

Krukken

Op krukken is mijn eigen pas deze dagen automatisch vertraagd. Daardoor realiseer ik me maar weer eens wat een luxe het is als je je eigen tempo kunt kiezen. Je eigen manier om vooruit te komen: de ene keer in volle vaart, een andere moment juist door stil te staan. Al kan dat laatste inderdaad een hele uitdaging zijn. Helemaal als je altijd zo moet rennen als de ‘Dokters van morgen’, die gevolgd worden in de gelijknamige Belgische tv-documentaire.

Dit blog is eerder verschenen op Mednet

 Over Angèle van de Ven