Bij de haptonoom word ik ‘behandeld’ voor vastzittende spieren. Maar bovenal wordt er met mij gepraat. Over wat ik doe, of niet durf, en wat er dan gebeurt. De laatste sessie over Balans leidde tot een lach, een traan en levenswijsheid.

Toen de therapeut een ‘eng wiebelding’ onder de arm had, moest ik hartelijk lachen. Van de zenuwen. Als ik bang ben of ergens tegenop zie, word ik heel lacherig namelijk en stap ik over mijn gevoel heen. Of beter gezegd, beuk ik er nietsontziend doorheen. Zodat ik lekker niks meer voel. En een ander er niets van merkt, hoop ik, opgewekt opgefokt.

Tevergeefs. Ik moest domweg huilen toen ik de ronde houten wiebeltol zag van één meter doorsnee en amper dertig centimeter laag. Ik werd lichtelijk dol in mijn hoofd, paniekerig zelfs. “Dat kan ik niet, dat lukt nóóit!” kermde ik nog. Zonder feitelijk te weten wat de opdracht was. Maar nee, opgeruimd werd dat ding niet. Ik moest er niet op, ik mocht er op. Vanwege mijn thema: balans.

Sanna nam rustig de tijd en praatte met mij over ‘dat ding’ en de zo grote onrust die ik er bij voelde. “Wat heb je ervoor nodig om er wel op te durven?” “Nou gewoon, een beetje steun.” Werd meteen liefdevol geregeld, wat heerlijk!

Heel langzaam en voorzichtig zette ik voetje voor voetje op de tol, brr…. Ik stond heel krampachtig te wiebelen en naar mijn voeten te staren. En inwendig trillerig was ik al bezig met de vraag: “Hoe kom ik er zo snel mogelijk weer af?” Een korte, heftige sessie was het, dat shaken op de wiebeltol (waar gaat het eigenlijk over…)

Later mocht ik de oefening nog een keer doen. Iets minder voorzichtig erop en niet naar mijn voeten staren. Knieën niet meer op slot, schouders en nek redelijk los. Ik bleef in het moment, zoals ze dat zo mooi zeggen, en liet me zowaar een beetje gaan door het maken van lichte, ronde heupbewegingen. Ik had zelfs zin en lef om rond te kijken. Het balanceren op de tol begon ik lichtelijk leuk te vinden!

Ik babbelde de tijd vrolijk vol. Het niet kunnen of durven, was geen issue meer. Wiebelend-in-verwondering bevond ik me in een kamer die ik, licht golvend en deinend, van meerdere kanten kon bekijken. Met mezelf in het middelpunt. Het leverde me een ongekend gevoel van opluchting en ontspanning op.

Wat ik vooral heb ervaren, is balans. In mijn lijf, in mijn leven. Het lichtjes meebewegen én stevig staan, verankerd door mijn eigen kern, dat is ontspannen leven, dat is super! Ik wil dat geweldige gevoel vasthouden, mijn leven lang….

Welmoed van der Goot