“Werken in de zomer is helemaal niet rustig”, klaagde mijn collega vandaag. “Vooraf lijkt het of je zeeën van tijd hebt, maar in de praktijk moet er toch altijd weer meer gebeuren dan je bedenkt.” In dit geval hadden we een mooie lokatie geregeld voor een symposium in september dat onverwachts werd geannuleerd. Er was helaas een dubbele boeking gemaakt. ‘Mea culpa’ van de andere kant en een nieuwe actie op míjn lijstje erbij dus. Terwijl ik net zo lekker aan het afstrepen was richting m”n vakantie. Zucht.

Tijdgebrek. Het is tegenwoordig bijna een leeg begrip, want iedereen die volop in het moderne leven staat, zal altijd tijd tekort komen, zowel in het werk als in de vrije tijd. Er is zoveel te doen en te beleven! Ook als ik op vakantie ben, kan ik met mijn smartphone mijn e-mail binnenhalen.

Van al die uitgeruste collega’s, die volgende week fris aan de slag gaan met het beantwoorden van hun volgestroomde e-mailbox. De in 2012 overleden zelfmanagementgoeroe Stephen Covey had daarvoor een simpele basisregel: neem zelf verantwoordelijkheid, ook voor het creëren van vrije tijd dus. Het werk is ten slotte nooit af.

De vraag is dan dus: wanneer ben ík klaar om mijn werk los te laten? Gisteren sprak ik een huisarts die net terug was van vakantie. Ze had het afgelopen jaar met veel inzet gewerkt aan de opbouw van haar eigen praktijk en het was haar niet meegevallen in een ontspannen vakantiestemming te komen. “Ik had de hele eerste week nodig om m’n hoofd rustig te krijgen, de hele dag door schoten er dingen door mijn hoofd over de praktijk. Over patiënten, regeldingen, de ziektekostenverzekering, dingen die ik nog moest overleggen met collega en assistentes…” Voor de volgende vakantie nam ze zich voor dat niet meer zo lang te laten duren.

Maar hoe doe je dat dan, de knop omzetten? Cold turkey? Of kun je er beter gewoon vanuit gaan dat het wat tijd kost om afstand te nemen van het werk van alledag? Dat je je letterlijk moet ‘loswerken’ om naar een ander ritme over te schakelen, met andere activiteiten, zodat je de dag kunt laten komen zoals die komt. Op de website van Lsltn (www.lsltn.nl, staat voor: loslaten) vond ik allerlei inspirerende quotes en een e-card om aan mijn collega te sturen: Het is mooi zo. Want vanaf morgen ben ik een weekje weg in eigen land, met de luxe van de tijd aan mezelf. In mijn tas de dvd Megane, over een Japanse zakenvrouw die tot rust probeert te komen op vakantie. Een trage, tikje bizarre, repetitieve film waarin nauwelijks wordt gesproken. Een oefening in geduld. Laat maar komen dus, de volgende, regenachtige Hollandse zomeravond, ik ben er klaar voor!

Dit blog is eerder verschenen op Mednet

 Over Angèle van de Ven